Nog even een terugblik op de laatste periode van 2014 en de verschillen in onze liefhebberij:
Gedurende
de laatste maanden van het jaar moest ik veelvuldig weg voor de COM. In een
tijd die in de voorbereiding ligt van de meest belangrijke show van het jaar:
“De Wereldkampioenschappen”.
Italië
In
december naar Cesena voor een privébezoek aan de Italiaanse kampioenschappen.
Veelal een mooie show met veel goede vogels met voornamelijk kanaries. De
tropen en parkieten delven in het land van de tricolore echt het onderspit. Een
land waar men overigens geheel anders naar de vogels kijkt als bij ons in de
noordelijke landen van Europa. Het is melanine die de doorslag geeft. Ook de
uiterlijke aspecten van de vogels heeft minder aandacht als vorm, postuur,
houding en karakter van de vogel.
Kleur
Vreemd, want het zijn goede specialisten en er staan echt
drie rubrieken op de keurbrief: melanine, lipochroom en categorie.
Een
ietwat mindere heldere bijtint wordt bij een goed melanine al snel voor lief
genomen terwijl de categorie (mozaïek patroon, intensiviteit of
schimmelverdeling) een standaard 13 punten krijgt uitgedeeld. Daar willen wij
echt niet aan. Als bij ons de mozaïekuiting verkeerd is dan krijgt men echt
geen 13 en holt men al snel terug van de 13 naar de 11 of zelfs 10 punten.
Vogels waarvan de koptekening met de borsttekening en zelfs de schoudertekening
verbonden is: gewoon de dertien. Vindt u het vreemd dat op
Wereldkampioenschappen het een clash der culturen is?
Bij
de melanine is men ook in Italië de draad vaak kwijt bij de beoordeling.
Evenals in de noordelijke landen overigens. Ondergrond en tekening van de melanine
zijn twee aspecten welke volledig tot uiting moeten komen in de punten van de
rubriek melanine. Bijvoorbeeld bij de kanaries in de zwarte reeks kennen wij de
lang ononderbroken bestreping welke zo donker en breed mogelijk dient te zijn
maar mag niet ineens vloeien. De ondergrond van de Zwarte kanarie moet ook zo
geoxideerd mogelijk zijn (is donker) en daarmede ook dus de lipochroom die de
vogel bezit. Met het lipochroom bedoelen wij dan het rood, geel of wit. Vogels
die de volle Azul factor bij zich hebben, hebben geen phaeo en dientengevolge
een lichte grijsachtige ondergrond. Dat is niet gevraagd in de standaard en
dient gestraft te worden. Deze vogels tonen inderdaad geen bruin. Dat is een
goed punt maar als de vogels dan in haar totaal lichter wordt is dat een grote
fout in de rubriek melanine waar een maximale oxidatie van alle melanines wordt
gevraagd. Ook in de ondergrond. In Italië zijn er kwekers die speciaal op deze
lichte ondergrond en lichtere bijtint kweken, want dan komt de bestreping met
een groter contrast naar boven en kent de keurmeester meer punten toe. Bij
bijvoorbeeld de Zwart Rood Intensieve ken ik een vooraanstaande kweker die
beide lijnen in zijn hok voort zet omdat de keurmeesters niet consistent zijn
en de ene keer de geoxideerde vogels het eerst plaatsen en een andere keer de
vogels met het meeste contrast.
Op
de wereldkampioenschappen te Rosmalen zag ik een tweetal stammen Zwart Wit van
dezelfde kweker. De ene stam met volledige borstbestreping, wat rommelige rug
en een lichtere lipochroomkleur en een stam met volledig geoxideerde
lipochroomkleur glimmend en met een uitstekende rugbestreping maar zonder
volledige borstbestreping.
De
kweker vertelde mij dat het vogels uit dezelfde lijn waren maar een stam poppen
en een stam mannen. Poppen hebben meer pigment dan mannen, maar mannen hebben
een betere lipochroomkleur en zijn helderder, maar ook de bestreping is harder
en rechtlijniger. De poppen wonnen. Iets wat ik voor de Zwart Witte vogels mij
niet kan voorstellen. De poppen hebben dan wel meer bestreping maar het design
van de bestreping is minder strak en donker. Een pop heeft ook een mindere
bijtint doordat zij een minder harde blauwfactor hebben en minder intensief
kunnen zijn. In dit geval valt dus de meer tekening af tegen de betere design
(rechte donkere ononderbroken lijnen) van de tekening. Daarnaast komt het
betere lipochroom. Het jezelf blind staren op een onderdeel is foutief bij een
keuring en ik ben derhalve ook blij dat men in de noordelijke landen een wat
bredere inzicht en jurering van de kleurvogels leert.
Je
moet dan ook niet aan scorebord-journalistiek gaan doen want anders krijg je
van de kwaliteit van de vogels een verkeerde indruk. Vaak wordt er in de
catalogus gekeken om te kijken wie de goede vogels heeft. Voor landen waar de
cultuur van de vogelsport zo verschillen kan je van een koude kermis thuis
komen als je met die achtergrond vogeltjes gaat kopen.
Aankoop
Over
vogeltjes gesproken. De grootste vogelmarkt is in Reggio Emilia. Alwaar de
ruimte van zes ( 6 ) hallen ter grootte van de Americahal te Apeldoorn, vogels
worden verhandeld. Eind november worden er lopers vol, ook door Nederlandse
liefhebbers aangeschaft. Vergis u niet het kunnen vogels zijn van kwekers die
de week daarvoor in Spanje waren en de week daarvoor elders in Italië. Vogels
die geruime tijd met veel te veel in kooitjes zitten en waarvan de conditie
sterk is afgenomen. Als dit poppen zijn, zullen die dan in januari of februari
de beste resultaten in de kweek leveren?Over het algemeen hoor je daar niet veel positiefs over en kan je beter dichter bij huis vogels aanschaffen welke in een goede conditie verkeren en minder aanpassing nodig hebben om ons plezier in de kweekperiode te verschaffen.
Een
speciaal punt bij de aanschaf van een kanarie wil ik u graag noemen. Luister
altijd even naar de vogel dicht bij uw oor. De vogel mag niet piepen. Een
kanarie heeft een heel zwak punt en dat is zijn ademhalingssysteem. Als deze
niet goed is door bacteriën of parasieten zal deze vogel het moeilijk hebben en
geen top prestaties kunnen leveren. Door deze zwakte is de kanarie overigens
zeer populair geworden. De kanarie ging mee naar beneden de mijnen in of mee in
onderzeeboten. Als er ook maar een gasje ontstond dan lag de kanarie al op de
grond met de pootjes omhoog of toonde zich direct heel slecht. De mensen wisten
dan om direct naar te boven gaan om leven te kunnen redden.
Tunesië
Na
het verblijf in Italië moest ik enkele dagen later naar Tunesië alwaar er
problemen in de samenwerking zouden zijn. De COM komt dan en vervult de rol van
bemiddelaar en laat dan meestal een min of meer standaard statuut tekenen waar
ieder zich aan te houden heeft.
Het
bestuur had zelfs een ander lid van de Commissie Directeur meegezonden. Nu
leven wij in een overwegend vrije wereld en iedere cultuur heeft naar mijn
mening recht van bestaan. Dus wat moet een Hollander in Tunesië komen vertellen
op welke manier men met elkaar moet samenwerken en leven?
Ik
ben dus iemand die de betreffende mensen zelf laat beslissen hoe en waarom. Als
vertegenwoordiger van de COM had ik ook het verhaal dat de COM voor hen, buiten
de internationale contacten, niet veel kon bieden. Men wilde COM shows
organiseren en ga zo maar door. Juist dat moest men maar niet gaan doen.
Het
niveau van de liefhebberij is laag en weinig divers. Het aantal liefhebbers
welke deel kunnen nemen aan een show is evenmin groot. De kennis is te weinig
aanwezig en keurmeesters zijn er niet.
In
zo’n land moet je de mensen trekken naar de shows. Mensen met vogels, welke niet
eigen kweek zijn, de kans bieden om in een open klasse wel deel te nemen. De
kans bieden om eventueel in Europa gekochte vogels te laten zien op zo’n show.
Alle
kansen aangrijpen om kennis te vergaren en die te delen. Een samenwerking
aangaan met het buitenland om keurmeesters op te leiden die op hun beurt weer
in de regio’s de kennis kunnen verspreiden. Opleiding van keurmeesters kost al
snel drie jaar. Dan moet men eerst vijf jaar ervaring krijgen om als kandidaat
internationale OMJ keurmeesterschap voor het examen in aanmerking komt.
Een
internationale COM show ligt dan pas na ongeveer 10 jaar in het verschiet. Ruim
tijd om alle andere veel belangrijke aspecten in je eigen land te ontwikkelen.
Gelukkig was men het mij eens en zal dat de basis van een nieuwe samenwerking
worden.
Interview voor Tunesie-tv:
Interview voor Tunesie-tv:
Spanje
23
december thuisgekomen en ik mocht op tweede kerstdag om 7.00 weer vertrekken
naar Fuenlabrada, een show ten zuiden van Madrid waar ik aanwezig was als supervisor van de
COM. Het land van de Timbrado’s. Er was echter geen enkele zangkanarie op de
show aanwezig. Navraag bleek dat er begin december een ééndaagse wedstrijd was
geweest voor de Timbrado’s met meer dan 700 zangvogels. Een goede zaak, vond
ik. Er is niet veel te zien aan de kooitjes van de zangkanaries. Ook al zijn de
kooien veel groter zoals in Duitsland waar de zangkooien vanwege het
dierenwelzijn al zijn aangepast. In deze grotere kooien blijken de vogels
overigens net zo goed te zingen dan in de kleine kooitjes die wij al honderd
jaar gebruiken. Soms kan men een stammetje afluisteren maar meer is er dan ook
niet voor de bezoeker en de liefhebbers nadat de vogels zijn afgeluisterd en
gekeurd.
Zang
Voor de zangvogels worden meer en meer ééndaagse
wedstrijden georganiseerd. Wedstrijden waarbij veelal de vogels door de keurmeesters
worden afgeluisterd en beoordeeld in het bijzijn van andere liefhebbers. Ineens
wordt de beoordeling van de vogels een transparante zaak. Ineens kan iedere
medeliefhebber luisteren waarin de ander van de een verschilt. Ineens is het
een open zaak en hoeft er geen achterklap plaats te vinden. Men eet gezamenlijk
tussen de middag een boerenkoolmaaltijd of de “Chinees” is ingehuurd. Harstikke
gezellig en men heeft een goed contact met elkaar. Geen probleem dat de vogels
een week op een show staan zonder van echte waarde te zijn van die show.
Nauwelijks belasting van de vogels en veel voorkomen van stress. Ik denk dat de
zangsport op deze manier veel makkelijker zich uit kan breiden. In de veelvoud
van contacten zal ook de “know-how” overdracht veel laagdrempeliger overgegeven
kunnen worden en komt de zangsport een beetje van het “achterkamer-imago” af.